'Sorry, we zijn vandaag even hier gebleven...'

Verbouwen vlak voor het seizoen...

Een fietstocht door ons eigen departement

Er was eens een oud boerenschuurtje...

Nog altijd een beetje stads...

We gaan het weer redden!

Het kloppende hart van Les Escaliers, waar tijdens het seizoen heel hard gewerkt wordt om al onze gasten van lekkere ontbijtjes en heerlijke diners te voorzien. Er is geen plek in ons huis waar we zoveel tijd doorbrengen als in onze keuken. En die keuken van ons, dat is een verhaal apart. Bij de aankoop van het pand (alweer jaaaren geleden) zien we het meteen: het grote souterrain van het huis biedt meer dan voldoende plek om er een eetzaal, een keuken en een grote opslagruimte te realiseren. Inderdaad: de ruimte is er, maar daar is dan ook alles mee gezegd. In de eerste winter na onze verhuizing naar Saint Matré, gaan we aan de slag in de donkere catacomben zonder elektriciteit en water, en zelfs zonder vloer. Meer dan rotsblokken en aangestampte aarde is er niet. Na flink hakken en egaliseren, storten we eigenhandig (kruiwagen voor kruiwagen) een vloer. Een paar volhardende rotsblokken mogen blijven liggen, de tijd dringt... we moeten door. Wandjes bouwen, plafond aftimmeren, elektriciteit en water aanleggen, wanden betegelen… En intussen is natuurlijk ook de rest van Les Escaliers nog in aanbouw! Nou ja, op de één of andere manier kunnen we na deze eerste winter aan de slag in een soort noodkeuken met werkbladen op losse schragen en een keukenblokje van de bouwmarkt. Ilse laat zich hierdoor niet afleiden, kookt de sterren van de hemel tijdens ons eerste seizoen en krijgt daar veel lof voor! In de eerste jaren van Les Escaliers is onze keuken (of wat daarvoor doorgaat) een soort zoete inval. Nieuw aankomende gasten, de bakker, de buren… iedereen loopt gezellig binnen en verbaast zich ongetwijfeld over de primitieve maar toch georganiseerde en schone manier waarop wij hier de maaltijden bereiden. In de opeenvolgende winters voegen we steeds weer een stuk comfort toe aan onze keuken, die ook buiten het toeristenseizoen intensief door ons gezin wordt gebruikt: betere verlichting, vaste werkbladen en opbergschappen, een nieuw plafond en uiteindelijk ook nog een écht raam, waardoor ons donkere souterrain ineens een lichte ruimte wordt, waar we al afwassend van de ondergaande zon kunnen genieten. Maar ergens houdt het doe-het-zelven op; we realiseren ons dat een ingrijpende verbouwing na zoveel jaar toch echt nodig is. En dus zetten we de stap en maken een afspraak met een heuse keukenleverancier. Een grappige ervaring op zich, want de ijverige jongeman heeft zichtbaar moeite om deze lastige klanten tevreden te stellen. Niet onder de indruk van geavanceerde kastindelingen, uitgebalanceerde kleurstellingen en de allerlaatste keukengadgets, lijkt het wel of wij helemaal geen verandering willen! Toch bestellen we na enkele afspraken onze nieuwe keuken. De afgelopen weken staan in het teken van het afscheid… met gemengde gevoelens hakken we alles wat we in de afgelopen 15 jaar hebben opgebouwd in puin. De plek waar honderden taarten zijn gebakken, duizenden maaltijden zijn bereid en ontelbare bordjes zijn afgewassen, wordt vervangen door een 'echte' keuken. Een strakke keuken met kastjes, laden en een professionele afwasmachine... Voor de lezers van deze blog waarschijnlijk helemaal niets bijzonders, maar voor ons een revolutie in ons eenvoudige bestaan op het Franse platteland. Hoe mooi en comfortabel ook het ook gaat worden, we zullen toch altijd met weemoed blijven terugdenken aan onze pionierstijd op deze plek. Er komt ongetwijfeld een nostalgische foto van ons 'lelijke eendje' aan de muur te hangen. Eén ding verandert zeker niet: we gaan dit seizoen weer met net zoveel plezier en liefde aan de slag als altijd!

Het is een leuk aspect van Les Escaliers, dat vinden wij tenminste: de diversiteit van onze accommodaties : waar de één zijn vakantie het liefst doorbrengt in een eigen huis, van alle gemakken voorzien, daar vindt de ander het juist leuk om 'back to the basics' te gaan en 'klokje rond' van het buitenleven te genieten, Eén van de accommodaties die we bieden is de cabane. En hoewel we voor de volle 100% achter onze gîtes, chambres d'hôtes en safaritenten staan, heeft de cabane toch wel een speciaal plekje in ons hart. Alles begint als we, een heleboel jaar geleden alweer, afscheid moeten nemen van de drie Karstententen, die we tijdens de eerste seizoenen van Les Escaliers aan onze gasten verhuren. Hoewel onze gasten tevreden zijn over hun verblijf in de tent, is het voor ons vooral een enorm tijdrovende en ergeniswekkende bezigheid om de tenten er 3 à 4 maanden lang netjes bij te laten staan. Alles opbouwen, inrichten en vervolgens weer afbouwen. En vooral ook de onrust tijdens een heftige onweersbui met windstoten, die de tenten met opblaasstructuur alle kanten op laten zwiepen. Kunnen we die tenten niet vervangen door iets 'vasts' ? Ilse loopt toevallig bij de bouwmarkt en ziet de tuinhuisjes staan die in allerlei modellen worden aangeboden. Zou dat niet iets zijn ? We raken enthousiast over het idee om de kleine houten chaletjes helemaal op te fleuren en in te richten. Veel leuker dan een ingerichte tent, en veel minder werk voor, tijdens en na het seizoen. De huisjes, door ons 'cabanes' gedoopt, worden snel geplaatst en we kunnen aan de slag. In het dorp wordt al snel gepraat over de drie blokhutjes in felle kleuren, die vanaf nu een ander gezicht geven aan het dorp. Wat zijn die Hollanders daar nou weer aan het doen ? Ook onze gasten zijn al heel snel enthousiast over het concept en de cabanes worden vlot verhuurd voor het eerste zomerseizoen. En als we zelf in het voorjaar voor het eerst 'en famille' een nachtje in onze nieuwe trots overnachten, zijn we ook definitief 'fou amoureux' : dit is echt heel leuk! Het is waar… in de wereld van het kamperen is de laatste jaren veel veranderd. Er zijn steeds maar grotere en lichtere tenten te koop. 'Glamping' heeft definitief zijn intrede gedaan, degelijke safaritenten en lodges zijn in niets meer te vergelijken met onze wiebelende Karstententen van toen. Ook wij ontvangen alweer sinds jaren gasten in ruime safaritenten. En toch zijn er ook elk jaar weer families die, net als wij, vallen voor de charme van de cabane… dat knusse, compacte, overzichtelijke kampeerhuisje dat je laat inzien dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om met je gezinnetje een fijne tijd te hebben. Vive la cabane!

In het najaar van 2020 blikken we terug op een heel bijzonder jaar... ook in Les Escaliers de La Combe... Het voorjaar neemt een vreemde wending De rustige wintermaanden zonder bezoekers gaan normaal gesproken over in een voorjaar waarin alles op alles moet worden gezet om op tijd klaar te zijn voor de eerste gasten. En dit jaar start het voorjaar extra vroeg. Hoge temperaturen, veel zon, buitenleven, maar ook… een strikte lockdown. Frankrijk ligt volledig stil. De grenzen zijn gesloten. We realiseren ons al heel snel dat we ons dit jaar niet hoeven te haasten. Er komt geen reservering meer binnen, de eerste twijfelaars mét boeking beginnen te mailen. Al heel snel wordt duidelijk dat er dit jaar geen sprake zal zijn van een Pasen of een meivakantie met gasten… Toerismesector hard geraakt, en nu? Intussen storten we ons op webinars die worden georganiseerd binnen de toeristische wereld. De tips en adviezen op allerlei gebieden vliegen ons om de oren. Wat moeten we hier allemaal mee? Maar ook positief nieuws: er komt een hele optimistische uitwisseling op gang met Nederlandse collega’s die net als wij een kleinschalig vakantiedomein runnen. Er is hulp, er is openheid, er is uitwisseling en wat voelt het fijn dat we er niet alleen voor staan! We helpen elkaar aan subsidieaanvragen, delen artikelen uit de media en beginnen te praten over hoe we met elkaar dit seizoen kunnen redden. Met een aantal enthousiastelingen beginnen we Les Petites Perles. We gaan samen de Franse markt proberen te veroveren, want de kans bestaat dat we dit jaar geen buitenlanders (lees: Nederlanders en Belgen) mogen ontvangen. Binnen 3 weken staat er een website, we zijn apetrots op de snel geklaarde klus en gaan druk in de weer met het promoten van www.lespetitesperles.fr. Hoop en vrees in mei Begin mei beginnen we toch nog hoop te krijgen op een ‘normale’ zomer. Zouden die grenzen dan toch nog voor het hoogseizoen open gaan? Een woord van dank aan de Nederlandse en Belgische media! Om de haverklap verschijnen er berichten die berusten op halve waarheden; er wordt een beeld gegeven van een Frankrijk dat zich zou willen afschermen van buitenlandse toeristen. Fijn, dat kunnen we ook nog wel gebruiken! We proberen onze bestaande reserveringen vast te houden door te proberen onze gasten gerust te stellen in een aantal nieuwsbrieven. Dat helpt absoluut, maar toch blijft er onrust en toch blijven we annuleringen krijgen. En dan volgt eindelijk het verlossende woord : buitenlanders mogen weer de grens passeren vanaf 15 juni. Nu wordt het toch echt tijd voor concrete Covid-plannen voor Les Escaliers! We kopen mondmaskers, gel en krachtige schoonmaakmiddelen in. Aan ons zal het niet liggen! Er wordt druk geschoven met tafels en stoelen. We verzinnen alternatieve uitstapjes voor onze gasten. En…Er komen weer reserveringen binnen! Zelfs zoveel dat we er met onze vrienden van Les Petites Perles voor kunnen zorgen dat al onze mooie plekjes ‘vol’ lopen. Zo kunnen er zoveel mogelijk ‘glampinggasten’ alsnog een mooie familievakantie op het rustige en veilige Franse platteland beleven. Toch nog een vrolijke zomer Dan is het zover: de eerste gasten arriveren. Bijna net zo spannend als tijdens ons eerste seizoen! Er volgt een zeer correcte en veilige lange afstandskennismaking, maar binnen een minuut voelt alles weer als vanouds. Het welkomstdrankje, de kinderen die meteen het terrein gaan verkennen. Wat heerlijk! Geen gestresste toestanden… We respecteren de nieuwe regels maar de stemming is goed: onze gasten van dit jaar genieten overduidelijk extra van hun vakantie! Al gauw blijkt dat onze gasten prima ‘op de nieuwe manier’ met elkaar en met ons omgaan: op ruime afstand van elkaar aan tafel, elkaar ‘extra galant’ voor laten gaan bij een krappe doorgang. Twee keer heb ik maar een uitgestoken hand hoeven weigeren… foutje…Vooral onze jonge gasten zorgen voor grappige situaties waar we vooral in het begin niet goed raad mee weten! Je serveert een pakje appelsap bij het kinderdiner. De bewuste 3-jarige koter krijgt zijn rietje niet losgepeuterd van het pakje en kijkt je vragend aan. Er valt een kleintje vlak voor je neus languit over de drempel. Je gaat met een paar kindjes een stukje lopen met de hond en krijgt spontaan een handje. Wat moet je dan!? Grappig trouwens dat geen kind raar opkijkt als je met een mondkapje op zijn bordje komt serveren. Kinderen nemen het zoals het is, gelukkig! Een bijzondere table d’hôtes De table d’hôtes kan dankzij de geweldige zomer (op een enkele uitzondering na) elke avond buiten plaatsvinden. En dus worden er bij de ondergaande zon weer vele leuke gesprekken gevoerd! Traditioneel gezien gaan die vaak over de kinderen, maar dit jaar scoort de lockdown enorm hoog. Het lijkt wel alsof iedereen nog bezig is om de afgelopen maanden van thuiswerken met de kinderen op schoot te verwerken! Door de onderlinge afstand (in Frankrijk is een meter genoeg, maar dan nog…) zijn de tafels extra lang, maar ook dat went vrij snel. Maar dat er dit jaar niet door de kinderen kan worden meegeholpen bij het serveren, tja, dat is toch wel echt heel jammer… De vrolijke schortjes voor de jonge obers en serveersters liggen alvast klaar voor volgend jaar! En terwijl de corona-pandemie wereldwijd blijft doorrazen, blijft het heerlijk rustig in de Lot. Natuur, ruimte en frisse lucht maken van ons departement een vakantie-oase in een wereld die op hol lijkt geslagen. De berichten over gele, oranje en rode gebieden worden natuurlijk wel besproken, maar keer op keer kunnen we constateren dat het gevaar op ruime afstand blijft, Toulouse is nog altijd een dikke anderhalf uur rijden! Deze post is eind november 2020 ook gepubliceerd op de blog van 'Glamping.nl'.