La vie à la campagne

Deze post verscheen eerder als column op www.frankrijk.nl

Het is alweer heel wat jaren geleden dat we Les Escaliers zijn begonnen. Vol energie en ondernemingszin natuurlijk. En ervan overtuigd dat we meer tijd zouden hebben voor onszelf en voor ons gezin. De hectiek van Nederland zouden we tenslotte voorgoed achter ons laten!

Het werkschema van de eerste jaren in La Combe met 2 en later 3 kleine kinderen staat ons nog haarscherp op het netvlies. Zeven dagen per week werken, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, eigenlijk alleen onderbroken door de maaltijden met de kinderen, het halen en brengen naar de schoolbus en een enkele niet werkgerelateerde afspraak om ook onze sociale contacten een beetje op gang te helpen. Nou ja, je kent die beelden wel vanuit 'Ik vertrek': 's winters voor dag en dauw vertrekken naar de bouwmarkt en 's avonds na tienen nog steeds staan te klussen… en 's zomers ontbijtjes voorbereiden vanaf half acht en een laatste dweil door de keuken halen om één uur 's nachts.

Natuurlijk zijn we in al die jaren door schade en schande wijs geworden en hebben we geleerd om efficiënter te werken en vaker even 'de boel de boel te laten'. Maar toch… wat is het toch moeilijk om dit (toch echt wel heel leuke) werk los te laten! Zoveel jaar op het rustige Franse platteland, maar nog altijd dat Hollandse 'moeten'. Het kan toch altijd mooier, leuker, beter, perfecter.

Dit voorjaar hebben we een een slim idee, vinden we zelf… Ergens in februari blokken we een paar dagen in mei waar we op dat moment nog geen reserveringen voor hebben staan. 'Zo, die zijn voor ons, kunnen we lekker nog even een paar dagen weg!' En zelfs op dat moment betrap ik me erop dat ik denk: 'of we kunnen nog even de laatste puntjes op de i zetten voor het hoogseizoen'…

En waarom toch altijd dat schuldgevoel? Het seizoen duurt maar 5 maanden, moeten we er dan ook nog weken vanaf snoepen? En al die collega's dan, die nog veel harder werken dan wij (zo lijkt het tenminste altijd!)? Hoeveel omzet lopen we mis door dicht te gaan? Talloze redenen om toch niet weg te gaan...

Maar we zetten door en besluiten een 3-daagse fietstocht te maken door ons eigen vertrouwde departement de Lot. De fietstassen gaan achterop de bagagedrager en het hoognodige wordt ingepakt. En vanaf het moment dat we La Combe uit rijden valt er iets van me af. Vanaf nu 'gedachten op nul, blik op oneindig'. Groene bermen vol met veldbloemen. Hooibalen die worden gerold op de velden, Het inademen van de nog frisse ochtendlucht, het gefluit van vogels in de bomen.

Maar natuurlijk staan je gedachten tijdens zo'n rit niet echt stil. De rustig makende omgeving roept juist allerlei zingevings-vragen op. Waarom hebben we eigenlijk voor dit bestaan op het Franse platteland gekozen? Wat was ons ideaal destijds ? Aan wie moet ik nou eigenlijk verantwoording afleggen? Waarom moet er altijd zo veel? En waarom is het nooit goed genoeg?

De beelden om me heen doen de rest. Vervallen schuurtjes, woekerend onkruid, verveloze deuren, scheefhangende luiken, Geen perfect onderhoud, maar de tand des tijds en de nonchalance van het platteland die onze streek nou juist zo mooi maakt. Wat is het toch eigenlijk fijn om in een omgeving te wonen die niet strak en perfect is, dat heeft toch juist z'n charme?

Wat een inspiratie doe je op als je bij oude boerderijtjes door de 'troep' heenkijkt. Fleurige geraniums in oude pannen, kwarkbakjes met begonia's. Als je goed kijkt - en dat kan als je op de fiets zit - zie je overal houtje-touwtje creativiteit. Ik krijg de neiging om elke 5 minuten af te stappen om alweer 'iets moois te fotograferen' maar trap toch maar door… we hebben tenslotte een ambitieuze tocht gepland.

Grézels, Albas, Luzech, Douelle, Cahors, we meanderen mee met rivier die zich tussen de wijngaarden door slingert… Dit is de streek waar we destijds verliefd op werden, en waar we nog steeds heel enthousiast over zijn. We maken onze gasten graag attent maken op de leukste dorpjes, marktjes, terrasjes en wandelpaden. Maar waar genieten er zelf veel te weinig van!

Heerlijk eten en een overnachting in een hotelletje bij Saint Cirq-Lapopie. En de volgende dag weer vroeg op de fiets, als toeristen in onze eigen achtertuin. Goed uitgerust en het hoofd nog leger dan gisteren. Heuvel op, heuvel af, picknicken langs de weg, een koffietje of een drankje op de weinige terrasjes die we tegenkomen. De maand mei in de Lot is vooral groen, groen en nog eens groen. Als je hier niet rustig van wordt!?

Helemaal opgeladen komen we 2 dagen later weer terug bij Les Escaliers. En terwijl ik onze fietstassen van de fiets haal, stopt er een camper met een Frans echtpaar op het weggetje voor ons huis… Gasten!!! Heel stoer zeg ik dat we een paar dagen gesloten zijn. De dame is duidelijk flink geïrriteerd en stapt met een verongelijkte blik terug in de auto, terwijl ik haar attent maak op een aantal alternatieve adressen in de buurt. De camper draait om en vanachter het stuur steekt de man des huizes zijn duim naar me omhoog. Ik voel me toch nog een beetje begrepen...