La vie à la campagne
Halsbrekende toeren in La Combe!
Zolang we hier wonen, weten we het al: op een dag moeten we eraan geloven en het dak van ons huis laten vervangen.
Het dak vervangen. Het klinkt zo eenvoudig, maar voor ons is ‘het dak’ niet zomaar een dak. Het is enorm! En er komen veel herinneringen boven….
Wat waren we destijds onder de indruk van die enorme dakconstructie. Wat een hoogte, wat een mooie spanten en balken. De tweede etage onder het dak bood ons de mogelijkheid om ‘een huis in een huis te bouwen’. Met een vide nog wel! Ruimte genoeg voor ons eigen gezinnetje met 2 en later 3 kinderen.
Als wij vertelden dat wij met ons gezin op de zolderetage woonden, keek menig gast meewarig naar ons dak en vroeg zich ongetwijfeld af hoe wij daar met een heel gezin onder konden wonen. Wij wisten: prima daarboven!
Het rijtje ornamenten op de nok van het dak kreeg ook de nodige aandacht, net als de 4 Jacobsschelpen op de hoeken, die (zegt men) een verwijzing zijn naar de pelgrimage naar Saint Jacques de Compostelle. Heeft de eerste eigenaar van het huis ooit die pelgrimstocht volbracht? We hebben het nooit uitgezocht, maar het is een mooi verhaal.
In de loop van de jaren begint ons mooie authentieke dak hoe langer hoe meer ouderdomsverschijnselen te vertonen (niet zo gek als je de 100 jaar nadert…). Het aantal gebroken dakpannen na een (nacht)vorst neemt elk jaar toe, een schoorsteen met waterinslag, een ornament dat naar beneden komt bij een storm, emmertjes op plekken waar de wind de regen onder de pannen blaast… En dan nog altijd die onrust over alles wat je niet ziet: wat als de balkenconstructie doorlopend vocht pakt? We vinden dat we toch echt tot actie moeten overgaan.
Maar ja: je kan blij zijn met die enorme zolderetage en dat enorme dak… als je moet gaan renoveren heb je het ook meteen over behoorlijke bedragen. Heel wat keren schuiven we de renovatie toch weer voor ons uit omdat er andere prioriteiten zijn: het zwembad, de gîtes, de aanschaf van nieuwe tenten, een auto of, niet zolang geleden nog, de nieuwe dakconstructie van onze schuur.
Eindelijk zijn we dan zover dat we de opdracht geven, maar dan begint het lange wachten op de beschikbaarheid van de dakdekker (niet geholpen door het feit dat wij natuurlijk geen werkzaamheden in het toeristenseizoen willen!). Vervolgens nog wat communicatiestoornissen waardoor het hele project nog verder opschuift, maar eind oktober is het dan eindelijk zover.
Wat je dan jarenlang bezighoudt, wordt in no-time gerealiseerd. Als ik op een maandagochtend terugkom van een doktersafspraak, zijn de steigers al geplaatst en is een groot deel van de oude dakpannen al naar beneden gehaald en afgevoerd.
Wat een helden die dakdekkers! Je moet er niet te lang naar kijken, want je krijgt het behoorlijk benauwd van hun acrobatische toeren. Dakpannen eraf, panlatten eraf, 11 dakramen eruit, een extra laag isolatie, nieuwe panlatten, 11 dakramen terugplaatsen en vervolgens nieuwe dakpannen. Dit alles gelukkig meestal met zonnig weer, maar de wind blaast af en toe behoorlijk… wat het werk er niet altijd gemakkelijker op maakt.
En die nieuwe dakpannen? Gelukkig, we hoopten het al: ze zijn eigenlijk niet van de oude vertrouwde dakpannen te onderscheiden. Wie het niet weet, ziet niet eens dat het huis in het nieuw gestoken is. Zo blijft de aanblik van ons authentieke ‘maison de maître’ toch behouden. Je moet toch niet denken aan een oogverblind nieuwbouwdak op ons mooie, geleefde oude huis!
Die mooie oude ornamenten? Nee, die konden niet worden teruggeplaatst. Vervangen door nieuwe decoratie? Duur en ‘niet ‘echt’. Jammer, maar helaas. Na 3 weken hard werken wordt uiteindelijk de laatste hand aan het dak gelegd met een mooie symboliek: het plaatsen van de 2 ‘pommes de pin’.
Ons dak kan er weer een eeuw tegenaan! En bij een fikse regenbui slapen wij een stuk rustiger!
